Ik zit braaf op een kappersstoel, al ruim 3 uur. ‘t Is voor een nieuwe hairdo, vlechtjes deze keer, ofwel boxbraids. Ein – de – lijk! Een groot deel van mijn leven heb ik gespaard voor lang prinsessenhaar liefst met een golfje er in. Als klein meisje snakte ik zó naar 2 zwiepende staarten, dat ik in de strikflappen van een bontmutsje elastiekjes deed en die wild over mijn kleine schouders zwaaide. Overtuigd dat niemand zag dat ze niet echt waren.
Zonder ook maar een fractie van mijn vaders haar-genen, weelderige krul en Elvis-kuif, had ik het maar te doen met 2 armetierige staartjes, waar een bolletjeselastiekje wel 6 keer omheen ging. Toen ik er de brui aan gaf, dan maar kort, kwam er een real 70’s bloempotje en jaren later een pluizig 80’s permanentje, gevolgd door een 90’s bob in de kleuren wit, rood of donkerbruin. Alles behalve lang. Tot vandaag. Mijn kinderen snappen niet waarom ik dit wil. “Dat is toch alleen mooi bij donkere mensen? “Huh? Ik had jullie toch juist met een wereldse blik opgevoed?? Intussen word ik blijer met elk vlechtje. En als Chey, de haarkunstenaar me vertelt wat ik er allemaal mee kan, krijg ik visioenen. Torens met gekleurde lintjes erin en kraaltjes en vogeltjes en macramé-werkjes; het is nu al een feestje en ik ben nog niet op de helft, maar dat weet ik later pas. Na dik 7 uur heb ik een bos vlechtjes tot m’n billen.
Beter de eerste dagen nog niet opsteken, dan trekt het nog een beetje……Kan mij niks schelen, ik heb lang haar, WOW.
Opzij kroost. Here’s mom!